“Ik was op mijn werk toen ik de positieve testuitslag kreeg. Ik was al drie weken verkouden, maar ik moest gewoon naar mijn werk komen. Koorts had ik namelijk niet. Toen ik ook keelpijn kreeg en mijn smaak verloor, besloot ik me te laten testen. Na mijn positieve uitslag moest ik meteen naar huis. Ik blijf het gek vinden dat ik de eerste dagen na mijn test toch door moest werken. Op dat moment was ik besmettelijk. Wie weet zijn er door mij bewoners besmet.

 

Het verloop van de ziekte viel mee. Ik was een kleine week ziek. Het heeft wel lang geduurd voordat mijn smaak weer terug was. Twee van mijn collega’s zijn wel flink ziek geworden en langer uitgevallen.

 

Hoe ik corona heb opgelopen, weet ik niet precies. Toen ik verkouden werd, hadden een aantal bewoners het al. Ik weet niet of het personeel het virus van de bewoners heeft gekregen, of dat wij het hebben meegebracht. Dat is moeilijk te zeggen. We zijn veel bewoners verloren. De een na de ander ging, dat was heel heftig. Je hebt echt een band met die mensen. 

 

In het begin was er totaal geen bescherming voor het personeel. Pas toen de eerste bewoner besmet was, kwamen er schorten, mondkapjes en handschoenen. Best vreemd, vind ik. We hebben er wel om gevraagd. Onze bewoners hebben dementie en begrijpen niet dat je ze niet aan kunt raken. Maar volgens de directie was er niet genoeg beschermingsmateriaal. 

 

Sinds ik besmet ben geraakt, pas ik beter op. Ik zet mijn mondkapje altijd en overal op. Tot nu toe verloopt de tweede golf bij ons rustig. Er is nog niemand besmet. Ik hoop dat ik nooit meer zoiets meemaak als in het voorjaar. Op het moment zelf ga je maar door. Pas na de zomervakantie besefte ik hoe zwaar die periode was. Mensen die zonder familie stierven. Gelukkig mogen er nu wel een paar familieleden langskomen. Dat is zo belangrijk voor onze bewoners.”  

 

 

 

“Vijf dagen nadat ik had samengewerkt met een arts die positief getest was, kreeg ik ook keelpijn. Ik liet me testen en had de uitslag binnen een dag. Ik ben er niet heel ziek van geworden en heb maar één dag echt koorts gehad. Ik was vooral moe en gewoon grieperig. Van de nasleep heb ik gelukkig ook geen last gehad.

 

Of er andere mensen door mij besmet zijn geraakt, weet ik niet. Ik werkte niet met een vast team, maar stond met veel mensen van verschillende afdelingen op de corona-afdeling. Bij ons zijn relatief weinig mensen in de eerste golf ziek geworden. De laatste maanden wel. 

 

Op de corona-afdeling en intensive care waren we goed beschermd. We droegen jassen, mutsen, mondmaskers en handschoenen. De hele periode waren er voldoende spullen. Heel even werd wel gekeken hoe we spullen konden hergebruiken, omdat we in het begin nog geen goed beeld hadden van de grootte van het probleem. 

 

Na mijn besmetting werd ik iets minder angstig op het werk. Ik hield me natuurlijk nog steeds aan de kledingvoorschriften en paste goed op, maar ik was minder bang om zelf ziek te worden. Inmiddels zijn er ook casussen bekend van mensen die twee keer corona hebben gekregen. Maar in het begin wisten we dat nog niet. 

 

Achteraf vond ik de periode best zwaar. Je wordt ineens uit je veilige, bekende haven gehaald. En komt terecht in een hectische en onzekere situatie. Patiënten waren bang en het was lastig ze gerust te stellen, omdat wij ook nog weinig van het virus wisten. Ook zijn veel patiënten overleden zonder familie. Enorm heftig.

 

Wat ik wel mooi vond, was dat er een saamhorigheidsgevoel ontstond onder het personeel. Samen zetten we de schouders eronder. Ineens was er ook van alles mogelijk, terwijl veranderingen normaal gesproken niet zo snel gaan in het ziekenhuis.”

 

 

 

“Een maand geleden kregen de familieleden van mijn vriend klachten. Niet veel later had ook mijn vriend keelpijn en hoofdpijn. Voor de zekerheid vertelde ik dat tegen mijn teamleider. Ze zei dat ik nog wel kon werken, als ik zelf geen klachten had en mijn vriend niet positief getest was. Logisch, dat is het protocol. Maar tien minuten later begon bij mij ook de keelpijn en hoofdpijn op te zetten. Praatte ik het mezelf nou aan? 

 

Toch besloot ik naar de snelteststraat te gaan. Een collega kon mijn groep overnemen. Een kwartier later wist ik dat ik corona had. Ik ben meteen naar huis gegaan. Met mijn vriend heb ik tien dagen in quarantaine gezeten. Gelukkig waren mijn klachten mild. Ik had vooral dat rillerige griepgevoel, en een beetje hoofdpijn. Na vier dagen voelde ik me een stuk beter. Inmiddels ben ik weer helemaal fit. 

 

Het allerergst vond ik de onzekerheid: had ik niemand aangestoken? Ik was immers nog aan het werk geweest op de dag dat ik positief was getest. Het allerlaatste wat ik wilde was een van mijn cliënten aansteken. Ze kunnen hun klachten niet goed aangeven. En zijn kwetsbaar. Het is lastig afstand te houden van cliënten. Je pakt hun hand als je een stukje loopt en moet ze soms ook verschonen of eten geven. Thuis heb ik vaak de rapportage gecheckt. Is niemand aan het niezen of snotteren?

 

Gelukkig is er niemand ziek geworden na mij. Daar ben ik heel blij om. Ik ben nog steeds de enige van het dagcentrum die corona heeft gehad. Tijdens de eerste golf waren we ook twee maanden dicht.

 

Over de bescherming heb ik niets te klagen. We dragen mondkapjes en hebben minder cliënten in een groep. Veel cliënten krijgen nu dagbesteding in hun woning. Best bijzonder, je krijgt bijna nooit de kans om te zien hoe je cliënten wonen. Ook merkten we dat sommige cliënten het fijn vonden dat het even wat rustiger was. Daarvoor werden ze soms overvraagd. Dat nemen we nu mee. Dus hoe vervelend corona ook is, het biedt ook weer nieuwe inzichten.”

 

 

 

“Het was al bekend dat er meerdere coronabesmettingen op de afdeling waren, toen ik me ook steeds slechter begon te voelen. Ik was moe, had keelpijn en vond het lastig eten door te slikken. Ik heb me laten testen en kreeg een dag erna de uitslag: positief. Drie weken heb ik thuis uitgeziekt.

 

Waarschijnlijk is het begonnen bij één bewoonster. Hoe zij eraan gekomen is, weten we niet. Dat kan door een collega zijn, door een uitzendkracht, maar ook door een familielid die op bezoek kwam. Niet veel later moesten alle bewoners getest worden. Van de 27 mensen zijn er nu 10 overleden. Verschrikkelijk. Veel van hen stierven in de tijd dat ik thuis was. Dat heeft wel impact op je, hoor. Je hebt een band met die mensen opgebouwd en ineens zijn ze er niet meer. Afscheid heb ik niet kunnen nemen. 

 

Ik denk dat het te lang geduurd heeft voordat we met bescherming moesten werken. Pas tijdens de tweede golf zijn we mondkapjes en handschoenen gaan dragen. Dat is toch stom? In maart en april waren we totaal niet beschermd. Gelukkig is toen niemand besmet geraakt. Tijdens de besmettingsgolf op onze afdeling droegen we wel pakken. En nu werken we altijd en overal met mondkapjes en handschoenen. 

 

Inmiddels is het gelukkig weer rustig. Wel hebben we een groot personeelstekort. Veel collega’s zijn nog aan het herstellen. Om die reden zetten we veel uitzendkrachten in. Zelf ben ik wel weer opgeknapt, al blijf ik nog steeds moe. Maar dat schijnt normaal te zijn.”