Er is een Nicolai voor de therapie en een Nicolai na de therapie. Hoewel ze totaal verschillend zijn, ben ik op beiden trots. Dat ben ik, zeker op de Nicolai van voor de therapie, niet altijd geweest. Voor de therapie leefde ik nauwelijks. Hoe kun je daar trots op zijn? Welnu, ik ben trots op het feit dat ik ondanks mijn problematiek genoeg doorzettingsvermogen had om maar door te gaan. Ondanks ik ongelukkig was ging ik naar school of mijn werk. Niemand wist van mijn problemen tot aan december 2009.

Door Nicolai van Doorn

Mijn stemmen hebben vanaf het begin een grote invloed op mijn leven gehad. Eigenlijk bepaalde ze alles. Soms in positieve zin, maar ook in negatieve zin. In mijn leven heb ik veel angst gehad. Angst dat ik achtervolgd werd en zo van het ene op het andere moment van de straat zou worden gehaald. Mede daarom leefde ik als een kluizenaar. Teruggetrokken, met zo weinig mogelijk mensen contact hebben. Met mijn manier van leven heb ik niet echt vrienden gemaakt.

Vriendschappen van vroeger, ze zijn op één hand te tellen en mede door hun initiatief gesloten. Voor mij betekenden ze niet zo veel. Vond het eerder lastig dan dat ik er gelukkiger van werd. Veel vriendschappen van vroeger zijn dan ook verwaterd. Niet dat alle vriendschappen slecht waren, maar ze betekenden vrij weinig. Ik vond het merkwaardig dat er mensen waren die met mij wilde optrekken en lol trappen, want dat heb ik wel gedaan. Niet veel, maar een beetje.

Neen, vroeger was ik maar een saai en op de achtergrond levend mannetje dat worstelde met zijn psychische problemen. Problemen die ik van mijn stemmen met niemand mocht delen. Dat ik geen echte vriendschappen had bleek soms als ik uit mijn rol viel en tegen kennissen zei dat ik lichtelijk depressief was. Hun reactie was schrijnend; ze liepen weg. Kennelijk konden ze mij er even niet bij hebben. Dus ook al moest ik van mijn stemmen met zo min mogelijk mensen optrekken, deze mensen zaten ook niet op mij te wachten, omdat ik zo eerlijk was.

Het is mij opgevallen hoe graag mensen willen dat het met mensen goed gaat. Mensen zeggen dan ook vaak dat het goed gaat, terwijl je aan alles kan zien dat ze een potje staan te liegen. Dat is jammer, maar deze mensen zijn vaak bang om de waarheid te vertellen, want als je echt zegt hoe het met je gaat dan draait de desbetreffende persoon zich om opnieuw een slachtoffer te zoeken. Met andere woorden ze laten je vallen als een baksteen. Over vriendschap gesproken.

Verkeerde vrienden heb ik ook gehad. Zonder ze bij naam te noemen, want dat zou niet netjes zijn, maar ik heb vriendschappen gehad waar ik op zijn zachtst gezegd spijt van heb gehad. Niet eerlijk zijn, een band opbouwen met verkeerde bedoelingen, noem maar op. En oja, een vriend waar ik samen mee blowde. Wat was dat een schijnheilige vent. Voor zijn ouders het heilige boontje uithangen, maar ondertussen. Blowen deed ik vaak met hem in Amsterdam. Potje bier mee in de trein. Het leek heel leuk, maar na al dat gezuip en gerook eindigde het vaak in een flinke ruzie over helemaal niets, maar hij wilde perfecter overkomen dan ik.

Neen, ik ben blij met de vrienden die ik nu heb. Ze hebben me in de moeilijkste periode in mijn leven niet laten vallen. Integendeel ze willen juist graag weten hoe het met me gaat en mocht het wat minder met me gaan, vragen ze door in plaats van weg te lopen. Kijk dat zijn vriendschappen.

© Nationale Zorggids / Nicolai van Doorn