Daarom voor deze ene keer op deze plaats mijn persoonlijke verhaal.

Ik kwam als gevolg van het veroorzaken van een dodelijk ongeluk op 6-jarige leeftijd en slachtoffer van pesten flink in de problemen. Toen, net een paar weken in de eerste klas (nu groep 3), een nieuwe school, begon de belangrijkste taak het leren lezen en rekenen. Mijn brein was na het ongeluk in de overlevingsmodus beland en daar bleef het jaren. In de derde klas (groep 5) had ik op mijn kerstrapport voor rekenen een 3 en de rest was al niet veel beter. Omdat de meester mij ook niet zag zitten weigerde ik op een dag om nog langer naar deze school te gaan. Ik werd een “thuiszitter” maar niet voor lang.

Na een week ging ik naar een andere school. Het pesten ging door, het leed was al geschied. Het rekenen ging vooruit, in drie maanden tijd ging ik van een 3 naar een 7. Voor taal kreeg ik nog bijles want daar bleken de problemen hardnekkiger. De bijlesjuf werd gek van mij maar ja kon zij weten dat mijn brein in de overlevingsstand stond en niet tot leren kon komen. Kennis over traumasensitief onderwijs was er nog niet. Laat staan EMDR om mijn trauma aan te pakken.

Het middelbare school advies werd mavo. Zeer tegen mij zin want liever had ik mijzelf naar het gymnasium zien gaan. Ik worstelde mijn door de mavo heen. Het pesten had diepe sporen achtergelaten. Mijn lichaam zat op slot. Voor gymnastiek kreeg ik nooit een voldoende, zelfs twee jaar achter elkaar een 3, op elk rapport. Ik vervolgde mijn schoolopleiding aan de opleiding voor kleuterleidsters. Ongelooflijk, een 8 voor gymnastiek op mijn rapport!

Ik sla even de eerst jaren van mijn carrière in het onderwijs over en kom uit bij het moment dat ik in de WAO terechtkwam. Het rapport wat over mij geschreven werd gooide ik woest in een hoek. Misschien had ik dat niet zo snel moeten doen want ergens stond dat ik een geschat IQ van 135 had. Ik had er wat zelfvertrouwen uit kunnen putten wat ik toen hard nodig had.

Ik begon een studie Orthopedagogiek. Hoewel een aantal jaren ouder dan de meeste studenten voelde ik mij er als een vis in het water. Ik maakte mij wel enige zorgen over het vak statistiek want hoe ging ik dat voor elkaar krijgen met mavo-diploma zonder wiskunde? Na een onvoldoende in het eerste termijn bleek ik heel leerbaar. Ik haalde een 10. Hoezo een 3 voor rekenen op de lagere school….? Ik bleek nogal bijdehand in de collegezaal en werd de toegang geweigerd. Jonge studenten moesten leren kritische vragen stellen.

Ik studeerde af. Op een dag las ik het rapport wat over mij geschreven wat nog eens terug. Dat zette mij aan het denken. Zou mijn schoolcarrière er anders uit gezien hebben als ik niet dat verschrikkelijke ongeluk veroorzaakt had en jarenlang was gepest? Een goede traumabehandeling had gehad? Ik meen het wel bijna zeker te weten.

Hoogbegaafdheid kan wel degelijk verborgen zitten achter een trauma en daarom zou een ieder die zich hier mee bezighoudt die twee dus wel met elkaar moeten durven verbinden. Niet voor mij maar voor al die kinderen die ik maximale ontplooiing gun.

Ik mag het zeggen!

Mary Mijnlieff  is als orthopedagoog specialist op het gebied van rouw en trauma en in staat om leer- en gedragsproblemen te onderscheiden van problemen die ontstaan na een traumatische gebeurtenis. Haar motto is: “Kinderen leren zich te verbinden, met zichzelf en met hun omgeving”.

© Nationale Zorggids / Mary Mijnlieff