"Zo ben ik..." had ik mezelf vastgezet en was niet van plan uit mijn kooi te kruipen omdat ik geen idee had dat ik nog steeds in een kooi zat. Ik dacht dat ik 'zo' was maar dat bleek een illusie. Dankzij Pieter Hardon, mijn mentor, vond ik de sleutel naar het zelfstandig trainer en coach zijn en kon ik mezelf bevrijden. Dankzij Quiny haalde ik mijn rijbewijs. Ze duwde me op mijn veertigste een rijbewijswinkel in en nu rij ik al jaren heerlijk overal naar toe. Ik weet zeker dat ik nog steeds in een nog grotere kooi zit omdat er vast nog meer in me zit dan ik nu kan verzinnen, hoewel deze me heel comfortabel past. Soms hebben we iemand nodig die laat zien dat er nog een deur te openen is terwijl we denken dat we al bevrijd zijn. Twee jaar geleden had ik niet gedacht dat ik een voorstelling zou maken over het leven van mijn moeder en mijzelf. Nu weet ik nog niet wat ik nog meer allemaal met de rest van mijn leven ga doen. Het voelt avontuurlijk en ik ben heel nieuwsgierig wat ik nog meer uit het leven ga halen.

Ik heb heel wat mensen zichzelf zien uitbreiden en dingen zien doen die ze nooit van zichzelf verwacht hadden. Het hoeft niet iets heel groots te zijn maar iets heel anders en het gaat er natuurlijk niet om ons te bewijzen. Als we er maar plezier in hebben en wie weet hebben anderen er ook nog wat aan.

Als we dat idee van dat we 'zo nou eenmaal zijn' steeds weer laten varen en elke keer weer nieuwe deuren open zetten. Laten we alle deuren wagenwijd open zetten. We hebben geen idee waar we terecht komen en dat is een gigantisch avontuur.

© Nationale Zorggids / Marja Ruijterman