Mijn hart ging sneller kloppen want ik wilde hem spreken maar durfde niet zo goed. Na een tijdje nam ik een teug moed en liep op hem af. "Dag, mag ik je een vraag stellen?" "Ja, natuurlijk, kom er bij zitten." zei hij hartelijk. Toen ik genoeglijk tegenover hem zat vroeg ik: "Hoe krijg je het voor elkaar om altijd te stralen?" Hij nam zijn glas op met twee verdraaide handen en klemde het glas zo vast dat hij kon drinken. Hij antwoordde terwijl hij naar adem hapte: "Af en toe schreeuw ik het uit maar ik heb het vermogen tot communiceren niet verloren, ik kan altijd met mensen praten en daar geniet ik zo van. Weet je... het oprapen van een lepel is heilig." Hij liet even een stilte vallen: "Als je 'm zo kunt oprapen zonder er bij na te denken lijkt het zo vanzelfsprekend. Voor mij is het iets heiligs!" Ik ben zijn woorden nooit vergeten. Af en toe als ik iets laat vallen en ik raap het op dan denk ik aan hem.

Laatst zag ik hem na al die jaren weer op tv toen zijn dochter meedeed aan The Voice of Holland en hij straalde nog steeds.

© Nationale Zorggids / Marja Ruijterman