Daar stond ik met de microfoon in mijn handen. Honderdachtenzestig vrouwen keken me afwachtend aan. “Uitademen Marja!” dacht ik bij mezelf en ik ademde diep in en uit wat een enorm geluid gaf door de hele zaal “wroeehhhmmmmm.” Iedereen moest lachen. Ik ook en het ijs was gebroken. Het ging lekker en ik was aardig op dreef toen ik de vrouw die me had uitgenodigd boos zag kijken op de eerste rij.

“Ai, niet kijken Mar”, dacht ik, “kijk maar naar die vrouw die zo leuk zit te lachen.” Dat hielp. Na de lezing ging ik naar huis. Moe en onzeker. Waarom zat die vrouw zo boos te kijken? Ze vond het vast vreselijk. Wat had ik gezegd? Ze vond vast dat mijn verhaal niet klopte, dat ik onzeker overkwam. Ze was zeker teleurgesteld dat ze mij had uitgenodigd. Ik heb haar niet meer gebeld en pas jaren later kwam ik haar tegen op een feest. Inmiddels ouder en wijzer en al heel wat lezingen verder vroeg ik haar: “Wat vond je toen eigenlijk van die lezing? Ik zag je zo boos kijken?” “Ik boos? Nee hoor ik vond het heel goed… ” Ze dacht even na en zei: “O, ja… dat is waar, ik had net daarvoor ruzie met een collega.”

Er wordt heel wat gedacht over wat anderen denken en hoeveel daarvan zou waar zijn? Zinloos en energieverspilling. Dus lekker laten denken wat men denkt en gewoon doorgaan met wat we doen! En natuurlijk meteen even checken of het klopt en niet, zoals ik deed, jaren wachten.

Nu denk ik dat jij denkt: “Ha, dat herken ik: ik denk ook dat zij over mij denken!” Maar dat is natuurlijk mijn interpretatie.

Uit: 'Placebo's en fluitende fietsen'

© Nationale Zorggids / Marja Ruijterman